ماه جانان شده باید زسر جان گذری /برتو نفرین که از این مسئله آسان گذری/ آسمان آه بکش نعره بزن اشک ببار /ای زمین خاک به سر کن که زسامان گذری/ گل گریبان بدر از محنت هفتادو دو گل /وتو ای خار نبینم ز مغیلان گذری /آب ای آب دگر بیش سفارش نکنم /میزبانی نکند دیر به مهمان گذری /سنگ خارا نشود سنگ جفا پیشه شوی /تاکه برسجده گه شاه شهیدان گذری /وتو ای باد در این بزم حواست باشد/ نکند سرزده از پرده نشینان گذری /حرف افتاده دگر اشک خدا در آمد /وای اگر سالم از این روضه جانان گذری /بار اول نبود دفعه آخر هم نیست /کین همه شور زغوغای حسین ابن علی است /هر که دارد هوس کرب وبلا گوش کند /جز حسین هرچه به سر داشت فراموش کند /رو به سرمنزل معشوق رود حضرت عشق/ میشود تشنه که تا جام بلا نوش کند /یک علی در بر خود وان دگری در آغوش /میرود تا که بنا مرقد شش گوش کند/ آخرآن خاک چه دارد که پس زائر او /صاحب کعبه خودش نغمه چاووش کند/ همه جا ذکر حسین از نفس فاطمه است/ مدعی را چه به این ذکر که خاموش کند/ صحبت پیرهن مشکی ما نیست غمت /کعبه را تا ابدالدهر سیه پوش کند/ یک سفر کرب وبلا برده وآرامم کن/ طفل درمانده فقط میل به آغوش کند/ در همان کرب وبلایی که به من دادی جان/ میهمانم کن واین جان مرا بازستان /غیر ارباب که داند که غم نوکر چیست/ کربلا دیده فقط پی ببرد محشر چیست/ یا حسین پرده بینداز که معلوم شود/ برزخ بین گل یاس ونیلوفر چیست/ بین تیر سه پر وآب مردد ماندیم /سهم از شیر گرفته شدن اصغر چیست/ در مناجات ندیدند به کس زل بزنی /سر تسبیح کف دست تو واکبر چیست/هضم این مسئله سنگین شده بر ما مددی/ آخر این قصه غارت شدن معجر چیست/ رقص سرنیزه شنیدیم ولی فاش بگو /در بر خواهر تو قصه رقص سر چیست/چند روزی است که سرگرم رقیه هستی/ سرنهادن به روی دامن این دختر چیست/ تاکه آن قاتل خونخوار تو مکنت گیرد /طفل شیرین دهنت بعد تو لکنت گیرد /در حرم قحطی آب است خدا رحم کند/ حال اطفال خراب است خدا رحم کند/ انکه این خیمه به آن خیمه سراسیمه دود /به گمانم که رباب است خدا رحم کند /هدف این است که برخاک رسد زانویی/ که به زینب چو رکاب است خدا رحم کند/ ز حرم جمع شده زیور وخلخال فقط /دختری مانده که خواب است خدا رحم کند/ تیغ کز عهده حلقوم تو برمی آید/ چه نیازی به طناب است خدا رحم کند/ به همان چادر پر وصله و خاکی سوگند /صحبت کشف حجاب است خدا رحم کند/ کربلا با همه داغ فقط یک بغض است /گریه اش بزم شراب است خدا رحم کند/ با نقاب آمده ها دعوی قتلت دارند/ وای و صد وای از آنانکه زتو بیزارند/ حیف از این شاه که جولانگه شمشیر شود/ حیف از این سینه که آرامگه تیر شود/ به خدا بعد چهل مرتبه خطبه خواندن /حیف از آیه تطهیر که تکفیر شود /وضع هر بیشه بی شیر به هم میریزد/ بعد عباس عدو گرد حرم شیر شود/ رفته بودی سر جسم پسرت بگردی/ چه کسی طی چنین فاصله ای پیر شود/به تلظی برسد کار تمام است حسین/نکند اصغر تو کشته تاخیر شود/ آنکه با وعده سوغات به طفلش اینجاست/ پی آن است که با طفل تو درگیر شود /تا وجب در وجب این خاک به سهمش برسد/ تیغ داند که چسان جسم تو تکثیر شود /با وجودی که به انگشت توتنگ است حسین/ وه چه انگشتر دست تو قشنگ است حسین /اف بر آنان که چنین پشت به مسلک کردند/ روز عاشور تو بر خویش مبارک کردند/ شه دین گو به کدامین غم تو گریه کنیم /آخر اینان به مسلمانی تو شک کردند/ با زمین خورده شرمنده دگر لج نکنند/ از چه عباس تو را هم قد کودک کردند/ کاش جد تو چنین بوسه نمی داد تو را /شده ای شکل ضریحی که مشبک کردند /چقدر آن سر پاکت به تنت می آمد /راستی ارث نبی را زچه منفک کردند/ سهم آن سر که فقط طشت نبوده شاید /بهر دردانه تو فکر عروسک کردند /خواستند نام تو از دیده ما محو کنند /بیشتر عشق تو در سینه ما حک کردند/ عرش از نور تو فیض سحری می گیرد /جنت از خاک درت مستمری می گیرد /اوج پرواز تو را شهپر جبرییل نداشت/ دم جانبخش تو را صاحب انجییل نداشت/ کاش یا صحبت عباس وامان نامه نبود/ یا عدو حداقل نسبت فامیل نداشت /یک علی بیشتر از نسل تو باقی می ماند/ ورنه یک قطره چنان قال و چنین قیل نداشت /کینه حرمله با آن دل دریایی تو /اثری دسته کم از معجزه نیل نداشت/ چقدر ابرهه بر کعبه جانت افتاد/ حیف شد کرب وبلای تو ابابیل نداشت /آن همه زخم روی زخم برایت بس بود/ کاش آن قانل تو آن همه تعجیل نداشت /بوریا بود که از خاک تو را برگرداند/ ورنه صدها کفن آن قدرت تبدیل نداشت/ گرچه عاشور تو خونین ورق تاریخ است/ زخمهایت همگی زیر سر یک میخ است /ذوالجناح تو که برگشت هیاهو افتاد/ حرمت سخت به تشویش و هیاهو افتاد/ آسمان تیره شد و قلب زمین میلرزید/ رنگ خون بود که بر گنبد مینو افتاد /کوثر جان تو از حلقه جوشن می ریخت /بدنت تاب زکف داد وز نیرو افتاد /دشمنی بانگ به تکبیر برآورد وبگفت :/ دیدی آخر که حسین نیز به زانو افتاد/ آخرین مرد نگهبان حرم افتادی/ گوش کن صحبت خیمه است عدو رو افتاد/ تکیه بر نیزه بده قلب حرم گرم شود /گرچه بر پیکر تو تیر زهر سو افتاد /بین گودال ندانم چه خبر بود ولی/ روی گودال زنی دست به پهلو افتاد /اینکه مذبوحی ومنحور اگر درک شود/ روح از پیکر هر گریه کنی ترک شود/ وصف تو کاف و ها.یاء وعین وصاد است /زتو پس هرچه بگوییم به ما ایراد است /ملک ها را همه از مالک آن بشناسند /کربلا کرب وبلا نیست حسین آباد است /آن همه سنگ که انباشته شد یکجا چیست/ نکند حجله گه قاسم نوداماد است /بارها زلف تو شد شانه به دست زهرا/ اف بر این دهر که زلف تو به دست باد است/ نعلها تا برسد رد تو را گم کردند/ ورنه زینب به شناسایی تو استاد است/ خبرش خوب ولی حیف که خیلی دیر است /اینکه برگرد عمو آب دگر آزاد است /ساربان رفته ولی غصه تدفین تو ماند/ که چه سری به معطل شدن سجاد است/حرفم این نیست سر بسته به نیزه سر کیست/ آنچه باآن سر او بسته شده معجر کیست/ سر حق گوی که دیده که سر دار نرفت /هیچ قاری چو تو در معرض آزار نرفت /کار یک شهر فقط سنگ پراندن شده بود/ هرکه آمد به تماشا زد وبیکار نرفت /روی آن نیزه سر کیست که پایش آن زن/ چهره اش سوخت و در سایه دیوار نرفت /بام وخاکستر و زنجیر و دو دست بسته /چه بلایی که سر عابد بیمار نرفت/ بارها راس تو شستند چرا در هر بار/ آب بر خشکی آن لعل گهربار نرفت /شان گل پرده نشینی است زباور دور است/ نه.بگو زینب تو بر سر بازار نرفت /در همان بزم یزیدی که سرت را بردند/ در شگفتم که چرا راس علمدار نرفت؟/به خدا حرف کمی نیست سه دفعه الشام/ گر نمیرم زغم تو نفسم باد حرام/ سینه ها سینه زن بی سروسامانی تو /چشم ها گریه کن گریه پنهانی تو /طشت از جنس طلا هم نبود در شانت/ طشتی از نور بباید سر نورانی تو /چقدر سخت گرفتی به حروف حلقی/ نذر بی حنجری ات لهجه قرآنی تو /خیزران تازه تو را کرده شبیه جدت/ سوی او رفته عجب خنده دندانی تو/ زخم لبهای تو کم بود در این حلقه زخم/ زخم سر.زخم گلو. صورت و پیشانی تو/ در برت راس علی پشت سرت اشک رباب/ به کجا میکشد این آینه گردانی تو /گوشه ابروی بشکسته ات ای شه کافی است /تا فدای تو شود نوکر ایرانی تو/ روز من شام غریبان شده مولا مددی /دل من تنگ شهیدان شده مولا مددی /ای که جان باختگان ره تو پیروزند /زاهدان شب وشیران حریم روزند/ مستطیع است هر آن دل که تو گنجش باشی/ عاشقان را چه نیازی است که زر اندوزند/ قصه عشق تو وسینه ما دانی چیست/ همچو شمعی که دوصد مشعل از آن افروزند/ چه مجامین درت شان رفیعی دارند/ عاقلان بر درشان مسئله می آموزند /به فراز غمت ای دوست نشیبی نبود/ روضه های تو حسین جان همگی جانسوزند /به خدا قاتل تو شخص علی اکبر توست /گرچه از حرمله تا شمر همه مرموزند/ روضه مقتل تو سر مگوی زهراست/ هرکه را داده لبش مهر زده می دوزند /تربت آن خاک بود کز تو بهایش بدهند/ کاش قول سفر کرب وبلایش بدهند والسلام

                                                             ***