بِسْم اللهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیم زمان حضرت موسى (ع ) مدتى باران نیامد و قحطى شد، حضرت موسى (ع ) با هفتاد هزار نفر از بنى اسرائیل براى دعاى ((استسقاء)) (طلب باران ) به صحرا رفتند، حضرت موسى (ع ) دعا کرد، ولى دعایش به اجابت نرسید.
در مناجات به خدا عرض کرد: ((چرا دعاى ما به استجابت نرسید)).
به او خطاب رسید که در میان دعاکنندگان یک نفر نمّام (سخن چین ) بود، از این رو، دعاى شما را مستجاب نکردم .
حضرت موسى (ع ) در میان جمعیت ، صدا زد، اى ((سخن چین )) هر کجا هستى بیرون رو که بخاطر تو، دعاى این مردم ، مستجاب نمى شود. کسى از میان جمعیت بیرون نرفت و سپس باران آمد و دعا به استجابت رسید.
حضرت موسى در مناجات عرض کرد: ((خدایا کسى از میان جمعیت بیرون نرفت و در عین حال دعا مستجاب شد و باران آمد؟ خطاب شد: اى موسى ! وقتى که تو نمّام (سخن چین ) را صدا زدى ، او فهمید و عرض کرد خدایا ((سخن چین من هستم ، مرا میان این مردم ، رسوا مکن ، توبه کردم )) چون او توبه کرد، دعاى جمعیت مستجاب شد
به این ترتیب ، خداوند ((ستّارالعیوب ))، سخن چین را رسوا نکرد و توبه او را پذیرفت ، و روشن شد که استجابت دعا مشروط به شرائطى است